Metin Şiiri - Özgür Koçkar

METİN

Acıdığı günler içim özleminle ben,
Hep aynı güzergahta dolandım durdum.
Akşam vakitlerine kadar, ciğerlerim yanana kadar,
Yorgunluktan bir şeyler düşünemeyecek kadar,
Dolanıp durdum İstanbul’da yokluğunu.
Yanımda Metin vardı hep.
Sevmiyordum işte, bilirsin, tekken daha çok tasalanır,
İnsanın daha bir kötü olur içi, fena koyar yalnızlığı.
Bilirsin işte, oldu bitti gevezeydim.
Zaten o kadar çoktu ki anlatacak şeyler,
Bir sen vardın, bir de uzaklarım sana.
Bense kalmışım bir başıma, hasretliğimin ortasında,
Metin hep dinlerdi, ben hiç susmazdım.
Susarsam ancak bakardı gözlerimin içine, gülerdi,
Gülerdi hep anlattıklarıma, “çocuksun oğlum” derdi,
Ben anlatırdım, ağlardım. Metin hep dinler, sadece gülerdi.
“Metin” dedim, “efendim” dedi, sustu yine.
Zaten sevmezdim bana bakıp konuşmamı beklemesini.
Her an yuvarlardım yeni bir şeyleri.
Hiç kızmazdı, hiç üzmezdi beni.
Sordum! Hem de ilk değil bilmem kaçıncı kez,
“Metin” dedim, “yok mu oğlum hiç derdin? ”
Bir anlatıversen fena mı olur, içini döküversen.
O hep aynı, aynı asil duruş üstünde,
Çok emin, çok zarif, güldü. Bir sigara yaktı.
“Güle güle martı” dedi, başka bir şey söylemedi.
Hep böyle geçti günler, hep ben anlattım,
O dinledi, hep tek tabanca yaşadı,
Denizde taş sektirirdi, hep güneşe bakardı.
Hiç surat asmazdı, hep gülerdi.
“Yakındır” derdim hep “ereceksin yakında”
O hiç takmazdı beni, ama belli etmese de hep dinlerdi.
En güzeli de o ya, hiç akıl vermezdi.
Ortaköy’de dolanırdık, Beşiktaş’ta, Samatya da belki…
“Metin” derdim, anlatmaya başlardım.
Ve korkardım başkalarına anlatmaya seni.
Zaten Metin’i bile ürkütüyordu dinlemek bendeki seni.
“İyi değilsin oğlum sen! ” derdi bana hep.
Ben seni anlatırdım, seni derdim ona hep,
“O hep gülerdi, delisin oğlum” derdi.
İsterdim de, hep vardı aklımın bir yerlerinde
Hem sen, hem sana gelmek, sonunu bilmesem de;
Gün gelir elbet sende tümseklere çıkarsın.
Ayaklarının altında görürsün dünyayı,
“Ama sen küçüksün daha” derdi hep.
Bitmedi Metin, bitmedi. Ama sen bilmiyorsun.
Bitseydi bilirdim, hissederdim bunu ben.
İçim kaynamazdı belki, gözlerim çıkmazlara saplanmazdı.
Şimdi bakıyorum, zaten lise bitmişmiş,
Yıllar olmuş, hem sonra çok şeyler geçmiş benden.
Ama o hep aynı, hep güzel, hep ölümsüz.
Bitseydi bilirdim, sevenler bilir ayrılığı.
Sevmesem ayrı kalmazdım, nereye gitsem sen olmazdın.
Ardım diz boyu kan, yaşamaktan yorgun ben,
Göğsümde resmin, aklımda sen, biriktirdiğim dualarım,
Ve ben hep sana endişeli,
Sanki bir gün başlamadan bitecekmiş gibi.
Şimdi hala endişeli, ama yine de olmadığım kadar umutlu.
Bitseydi bilirdim, hissederdim bunu.
“Metin” dedim, “susma bir şeyler söyle! ”
“Çocuksun daha sen oğlum, bilmiyorsun henüz.
Küçüktüm, doğmadan yitirmişim babamı.
Daha orta okuldaydım, gurbette ‘anan öldü’ dediler.
Sap gibi kala kaldım bir başıma dünyada,
Tam bir yar sevdim, çulsuza verecek kızımız yok dediler.
Yani senin anlayacağın hep kazanmadan kaybettim.
Duvarda durdum daima, bir yırtık afiş gibi.
Ve bir Allah’ın kulu merak etmedi beni.
Hep o eksik kalan yanımı sordular bana.
Yani gözle görülür yanım, elle tutulur değil.
Ancak ben biliyorum, ben hissediyorum.
Beni ise ondan kurtaracak biri lazım şimdilerde.”
Sonra sustu yine Metin, oturdu hüngür hüngür ağladı.
Metin’di işte, Samsun içerdi.
Metin diyorum o susuyor, sanki ilk kez böyle yıkık.
İlk kez böyle görüyorum onu, bu denli bitik.
İlk kez izliyorum bir devin düşüşünü.
“Git” diyor “kovdum seni İstanbul’dan” diyor.
Tüm bunları ona da anlat, belki bilmek ister.
Sen bilmesen de duymak ister belki.
Kaçma kendinden, dinmez yüreğinde acı, yar dindirmedikçe.
“Metin” diyorum “olur mu ki sence? ”
“Ne bileyim” diyor, Metin’im işte, Hızır değil.
Sonra sen oluyorum, sana koşuyorum.
Ve biliyor musun aşkım, ilk kez bu kadar mutlu kalıyorum.
Özleminle İstanbul’da, seni ilk kez bu kadar çok özlüyorum.
Metin diyorum, mutluyum işte, sen haklı çıktın yine.
Sonra ben başlıyorum taş sektirmeye.
Ben susuyorum şimdilerde, Metin konuşuyor.
Ben susuyorum, ben mutlu, Metin üzgün.
Ama ne gelir elden, böylesi bile daha düzgün.
İçinde sen varken, yedi cehennem uzak bana.
“Metin” diyorum, Metin hiç susmuyor.
Eşeksin diyor eşeksin oğlum yeni anladın.
Mutluyum ya gülüm, ne derim başka.