Mete Ekici Şiirleri - Şair Mete Ekici

.Dertli olan insanların yüzünü
Çağlayan ırmağa dönmüş gözünü
Başı öne eğik yerde dizini
Görmek istemiyor, üzülüyorum.

Elinde kadehle perişan halin

Sevgine susamış,aşkına esir
Seni sevmek ile ettimse kusur
Ne olur beraber olsak bir asır
Sevmek suçsa, ben suçluyum güzelim.

Seni tanıyınca,dünyam değişti

Bütün insanlara gel diyen ulu
Okuyup öğrenmiş o güzel yolu
O da senin gibi bir insan oğlu
Ebedi mutluluk ilimle başlar.

Konuşmaz benimle benden kaçıyor
Bu güzele ne yaptım ki bilemem
Yönünü çevirip gelip geçiyor
Gel desende bundan sonra gelemem.

Artık sen bilirsin kaçarsan benden

Her şeyden umudun kesmiş bir kulum
Yıllardır çekerim, bitmiyor zulüm
O kadar yorgunum konuşmaz dilim
Affına sığındım bağışla Tanrım.

Artık hiç beklentim kalmadı benim

Bu nasıl sevda ki gözüm görmüyor
Senden başkasını cananım,canım
Bana tam olarak umut vermiyor
Seni sevenini görsene canım.

Yavru iken anaç ceylan olmuşsun

Ansızın bir defa kapımı çalsan
Bir kere de bana misafir olsan
İyi ağırlardım evimde kalsan
Sevincimden uçmaz mıydım mutluluk.

Nasıl bir şeysin ki erişemedim

Yaşamadım seni bütün ömrümce
Aklımdan çıkmazsın her an her gece
İçten söylüyorum gitmesin güce
Seni tadamadım asla mutluluk.

Nasıl bir şeysin ki öğrenemedim

Seni nasıl anlatayım bilmemki
Tam olarak seni bilemiyorum
Adını gönlümden asla silmemki
Senden hoşlandığım diyemiyorum.

Mutsuz bir insansın belli halinden

O güzel Allah'ın divanı geniş,
Seni Allah'ıma şikayet ettim.
Artık sen gözümde oldun bir gümüş,
Ebedi gönlümden sildim, terkettim.

Yalan söyleyerek kalbimi kırdın