Metalik Distopya Şiiri - Nefes Sahfa

Sektiredur gerçekleri
Gri yüzlü çocukların değişmeyen üniforması
Robot kokan gözbebekleri gözbebeklerimde
Uzay kumaşı sarmış her yeri, ağustosu, mektebi
Yokuş aşağı yok oluş kovalamaca

Ruhumda bir sensizlik var
Sen ki etik uğruna çağlayan
Sen ki sen...
Sen ruhumu gerçekliğe bağlayan
O ince ipsin
Farkınavarış koydum adını
Tez eskiyen çok üşüten cinsten

Uzuvlarım çip ve metal kaplıyken
İnsanlığa dair son parçam kalbim
Paslı, ve motorine bandırılmış kalbim
Kayıp bir etnik köken ve yabancı bir sokak portresi
Ellerde fener arıyor memleketi
Sanırım herkes kandırılmış

Ben çelikten korkuyorum deme
Ben çelikten korkuyorum
Sentetik aminoasit dilim,
Kim ve neden
Uzatıp da bir sormuyorum
Naylon hayat plastik siyaset
Kalbimin derinlerinde uyuyan bir ceset
Sanırım sahtelikte kayboluyorum
Yavaşça rockfeller'e ait oluyorum

Ve mahzen
Ki nükleerde sulh
Bir manken
'im inan yok yakamda ruh
Hayallerim oluk oluk
Çoraplarımda kirli su
Hâlâ diri var mı yokluyorum
İçimde yalnızlık korkusu
Arıyorum, eski bize ait bir fotoğraf defterimde
Ellerim, korktuğum üniformanın ceplerinde