Mesuliyet Şiiri - Kemal Okumuş

Buralarda gök üşümeye başlayıp da rengi döndüğünde maviden griye,
Bana bir tek oturup hesap etmek kalıyor artık ne kaldıysa senden geriye.
Tutulmuyor çatlamış ellerim artık kimselerce sıcacık; dilim tutuluyor aksine.
Bir ellerimi ısıtmayı beceremedim alıştım da bunca çekilenlerin hepsine.
Kurşun renkli günlerde ancak çevirebilir oldum gözlerimi dışarıya.
Soluklandım ve dahi güldüm de ama ulaşamadım yaşamakta başarıya.
Ne zormuş meğer gidenin ya da gönderdiğinin ardından su döküp gelişini beklemesi.
Gönderirken yüreğimi, ağlamıştım halbuki neden bu kadar uzun sürdü tekrar sevmesi?
Sol yanımda koca bir boşluk varken doldurmaya çalışıyorum takvimdeki günleri.
Bugünü yaşıyorum güya, bekliyormuş gibi yarını; oysa tekrar ediyorum dünleri.
Kulaklarım zorlanıyor işitmekte, gözlerim görmemekte; tat almıyor artık dilim.
Bütünümü koruyamadım, yaşamak zor geliyor olmuşken içim böyle dilim dilim.
Bir tutam kadın saçı, gözleri bir hatunun ya da pamuk gibi yumuşacık elleri,
Bu kadar manidar olabilirler miydi, dağları delmeselerdi, aşmasalardı çölleri?
Sen değildin asla seni içimde böylesi kenarları çizilmiş şekilde belirgin kılan.
Bendim seni kusursuz sayan ve işte buydu kendime söylediğim en büyük yalan.
Öylesi tutkulu bağlanmışım ki ben bir zamanlar deli gibi karşılıksız sevmeye,
Sen ya da öteki ya da bir başkası fark etmezdi yeter ki biri olsaydı sevmeye.
Öğrendim artık yüreğini açmanın ve kırmızı aşk rengi halıları sermenin kıymetini.
Sevmek artık bende kişiye mahsus; ödedim çok oldu isimsiz sevmelerin diyetini.
O kadar çirkefleşmiş ki dünya, aşk artık pazara düşmüş de satılıyor haraç mezat.
Daha başaklar olgunlaşmadan aç gözlü gönüllerde hesapsız savurgan bir hasat.
Karanlıktan korkarız ya da bir vahşi hayvandan hiç düşünmeden sebebini.
Asıl korkmamız gereken insanlar, ezer geçerler yüreklerin masumca talebini.
Sırf insanların etlerini yiyorlar diye ayıplayıp küçümseriz ya o yamyamları.
Onlar kutsal sayıp yerken insanı nereye koymalı yürekleri çiğneyip de atanları.
Yoruldum artık düşünmekten ve de anlatmaya çalışmaktan insanın insana ettiğini.
Ben artık sadece sevdiğimden mesulüm, sormayın bana insanların neden gittiğini.