Meskun Mahal Şiiri - Mustafa Şaban Hayran

Mavi gök, kızıl güneşte payıma düşen
Sıska bir kavak gölgesi,
Kuruyan çatlak dudaklarıma; yarım avuç yosunlu su
Ve hayalimi süsleyen çınar altının serin uykusu
Uykumun en berrak yerinde seninle dinlediğim rüzgârın sesi
Çatıya vuran yağmur tanesi
Kayalardan yayılan dalganın ruha vuran dinletisi.
Seni anlatan her ne varsa işte...
Mazide kalan...
Bıraktım hepsini son oturduğumuz parktaki eski bankın üzerinde.

Ve sen, ey gölgesi ruhumun...
Al götür geçmişe beni
İlk gördüğüm ana, ilk gezdiğimiz yere
İlk bakışı anımsat, ilk sözü hatırlat
Ya da iyisi mi sen, arkanı dön git
Beni bu mahalde meskûn bırak.
Ellerin cebinde ve ıslık çala çala ardına tereddütsüz bakmadan.
Bir elveda demeyi bile çok gör hatta
Celladına aşık pervasız gönlümü
Unut hal-i sürgününde şu son durakta.