Meşe Ağacı ile Hazan Bülbülü

Semâda süzülen bir kısım göçmen
Ormanın üstünden geçip giderken
İçlerinden biri geride kaldı,
Kâfileden koptu, sonra alçaldı.
Çıplak bir vâdide yalnız yaşayan
Meşeyi aradı gözleri bir an.
Kanadını çırptı, dalına indi,
Onun gelişine meşe sevindi.
Bir bülbüldü bu kuş, sonbahar faslı
Mahzûn bir hâli var, âdetâ yaslı.
Meşe dert ortağı bulmuştu, dedi:
'Yaşım gençti henüz, kolum çok idi.
Onlar kuruyunca tek kollu oldum,
Hastayım gövdemden, dertlerle doldum.
Doğudan batıya dallarım vardı,
Sanırdım ki dünyâ bana çok dardı.
İhtiyâr meşeyim, kimsesizim ben;
Sıcaklara niçin uçmuyorsun sen? '
Titrek vaziyeti geçti bülbülün,
İçini kapladı buruk bir hüzün.
Uzaklara daldı kuşun gözleri,
Islık gibi çıktı sonra sözleri:
'Sıcak diyârlarda bekleyenim var
Yediveren gülü günümü sayar.
Beni bekleyen yad elde olsa da,
Bütün yavrularım yetim kalsa da
Senin sevgin onun aşkından üstün,
Himâyen olmasa rahat yok bir gün.
Varlığım senindir, seninle varım;
Sensiz olursam ben nice yaşarım?
Üzülme, ne çıkar kolun tek kalmış
Devrilmezsin, kökün mâziye dalmış.
Her kozalağında saklı kuvvet var,
Ebâbil onlarla ne işler yapar.
Tek yaprağın kaldı, bak sallanıyor
Semâda ne güzel dalgalanıyor.
Rüzgâr dost onunla, süslü semâlar
Ebedîdir o tâ mahşere kadar.'
Meşe bu sözlerle gençleşiverdi
Eski hâlin aldı, dinçleşiverdi.
Kuşun sözleriyle daldı, düşündü
Herşeyi unuttu, bülbüle döndü:
'Ne güzel, sevin ey bülbül-i hazan
Sevinsin üstümde binlerce yatan! '