Mesafeli Kadın. Şiiri - Ferdi Baştan

Ayrılmıştık.

İsteyerek yazmıyorum bunları...
Bir ağustos akşamı işte.
Unutmadım yaşananları
Tekrar tekrar okuyorum bütün mesajları…
Hatırlar mısın bilmem?
Konuşmamızın bir kısmında “seni kızdırmayı seviyorum demiştin.”
Şuan yanımda olmadığın için sana çok kızıyorum.
Bu senin hoşuna gitmiyor, gitmeyecekte.
Ve üstüne gidemeyeceğiz de..

Unutamayacağız sorun değil..
yarın yine kandırırım kendimi,
O aramazsa aramam,
O yazmazsa bende yazmam,
Unuturum derim kendime..

Dün de dediğim gibi…

Mesafeler geliyor aklıma,
Tek engel aramızdaki o uzun boşluk..
İnsan ne kadar uzakta olsa da,
İnsan elini bile tutmadığı birisini seviyor işte.
Bir de kokusu yok mu? yok işte..
Sorun kokunu özleyemediğimden değil,
Henüz kokunu bile bilmediğimden.

Ama olsun ben yarın da kendime “unuturum boş ver…”
Diyeceğim.

İstanbul’u çok sevdiğini söylerdin, bana..
Benim nefret ettiğimi bilmiyorsun sensiz tabi..

Bu bildiğimiz uzaklık değil,
Senin bana hayır demen gibi bir şey bu.
Boynu hep bükük.

Umursamıyorum gibi davrandığıma da bakma,
Yastıktan başımı kaldırırken,
Kalabalık bir sokak ortasındayken,
Boş vaktimdeyken,
En çokta kendimde değilken..
“Geliyorsun.”

“Söyle neden gitmiyorsun? ”