Mesafeler... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Mesafe dediğin ne ki...
Yol mu...Dağ mı...
Göl mü dalgaları kendi sessizliğinin yakamozlarına sevdalı...
Bir bakış mı ürkek, çekingen, sorgulu...
Bir 'söz' mü cevapsız soruların metaforlarına savuran...
Ne ki mesafe dediğin...
Zaman mı...Ya da insan mı?

Mesafe mertliğin yalancı yüzü belki...Aynanın sırrına saklı..
Ya da namert bir sevginin Onurlu sanılan korkak görüntüsü..
Yakınsak ve bir o kadar dokunmasız özlemlerin sancısı...

Bilmek mi mesafe...Anlamak mı? ..
Anlamazdan gelmenin yakınlığına sığınmak mı..
Önceyi bilmek..Ama şimdiyi... Şu anı...
Kahrolası bir beklentinin can sıkan uğultusunda
Kabullenmemek…Sorgulamak mı….

Nedir mesafe?

Sendeyim demek...O’nda kalmak mı bir yanı...
Ellerinden tutmak, lakin çağıramamak mı ayakları...
Mesafe...An mı...Ya da insan mı?

Bir gülüşe sevdalanmanın bedeli midir göz yaşı?
Yok..Öyle değil…Kolay ağlamam ben…Ayrılık ne ki?
Kendini kuşatan bir yürekten nereye kaçabilir insan?
Hangi ağaç gölgesine sığınabilir,
Hangi bulutun arkasına saklanabilir….
Gitmek mi mesafe?
Yada elinde tuttuğun bir mum alevinin ışığında,
Buzullar ülkesinde sıkışıp kalmak mı?

Nereye koymalı…Nerde durmalı…
Ah şu “dokunmak yanım…”
El verir sürgün zamanların susmuş gülüne…
Dalında mı saklıdır acı,
Beyazı, geceyi kirleten yaprağında mı…
Ya kokusu?
Hiç duymadım ki…
Değmedim…Dokunmadım ki…
Mesafeler…Kahrolası mesafeler…

Nedir ayrılık dediğin…
Söylemek mi…Susmak mı? ...

Çok mu “yenik” duruyorum aynanın önünde?
Sakalımda biriken aklar da neyin nesi…
Yorgun muyum? Bezgin miyim öncesi…
Daha öncesine…

Ölesim gelmiş gecede…
Bu yüzden mi yanan sigaranın gerekçesi?
Can yakan sözün, kelamın, şiirin yürekçesi?
Yaşamın boğazına sarılmış ellerim,
Sana adanmışken bu kavganın erkekçesi,
Ölmek ne ki?

Nedir mesafe dediğin?
Sensizlik mi?
Sessizlik mi içimde ki çığlıklara inat?
Kim daha suçlu? Kim daha masum?
Duyan mı? Haykıran mı?
Nedir mesafe…
Zaman mı gecikmiş tebessümlerde kalan,
İnsan mı?

Henüz adı bile konmamış vuslatların gölgesinde,
Hasret kalmanın tadına değerken dudaklarım,
Kalkar ayrılık treni yaşam istasyonundan,
Kaldırıp başımı da…
Bir kez olsun bakmayı kendime yasaklarım…
Ben miyim yolcusu?
Sen misin yüreğimi ateşe verenlerin en sonuncusu?
Mesafeler…Kahrolası mesafeler…

Yazılmamış mektuplardan sızar yüreğimde kan,
Söylenmemiş sözlerin sırrındadır yaşanılmayan…
Nedir ayrılık?
Ölmek mi? Yaşamak mı?
Düşmek mi yüz üstü sevdalandığın bakışlardan,
Kimliksiz bir yokluğa karışmak mı?

Sen,
Ben ol…
Bir anlık…
Biraz s/us..
Başucunda,
Biraz karanlık…

Dokunmak yanım,
Anlamak yanım,
Sevmek yanım…

Ayrılık ne ki…
Ulan korkarsam namerdim bee!
Sevmişim seni…
Sonuna kadar..Dibine kadar!
Senden de geçmiş bu aşkta,
Yürek yanım………..