Mesafe Şiiri - Rafet Korkmaz

Sevmek...
Kahverengi oluyor gözlerinde
Kararıyor ölümler uzaklaştıkça ellerinden
Soğuk çok soğuk, üşüyor yüreğim
Sensizindeyim hep
Değişmiyor mevsimlerim
Çam ağacından bir kozalak düşüyor
Takvimden bir yıl ya da bir gün daha
Zaman geçtikçe, ömrüm bittikçe
Kısalıyor bu kederli mesafe, seviniyorum...
Bazen,
Ansızın çıkayım diyorum caddelere
Korkuyorum omzuma çarpanlardan
Ne çok kalabalık, anlamsız, karışık
Göğsüm daralıyor baktıkça
Bitmeyen uzun
Sonu hep sensiz
Karanlık yollara

Nerdesin, yâr nerde!
Sevgi dolu hatıraların
Canlanıyor her an gözlerimde
Yetmiyor hayaline sarılmalar
Bilsemde nerde olduğunu
Vazgeçmiyor kalbim
Sessizce seni aramaktan
Bu sonsuz kavuşma arzusundan
Nereye gitsem, nereye baksam yoksun
Baktığım hiçbir gözde yok
O sıcak bakışların...
Kim seslense adımı
Sen sanıyorum ve sonra...
Kocaman bir boşluk oluyor içimde
Düşüyor ruhum bu boşluktan
Ta ki hayalin gelip, gülümseyerek
Uyan! Kalbim uyan! Yaşamalısın
Seni bekliyorum diyene kadar

İşte görüyorsun halimi
Aklımın… her köşesinden sen geçiyorsun
Yol gösteriyor aklıma
Sonsuz sevginle aydınlanan kalbim
Derken, bir rüyada buluyorum
Her gece Nur' lar içinde seni
Uyanınca bitiyor rüyalar
Ben yine yaşıyorum, sen yoksun
Biliyorum zaman azaldıkça
Kısalıyor bu amansız mesafe
Sen içimde her an yaşıyor
Her gün çoğalıyorsun
Artık bu dünyada
Nereye gitsem, olmadığın yerdeyim
Geri dön diyemem
İlâhi adalet
Bunu dileyemem!
Gittiğin yer güzeldir senin
Solmayan çiçekler açmıştır
Dokunduğun her yerde...

Bekle, Kalbim bekle
Zaman denen yol
Öyle kolay tükenmiyor…
Ölüm bizi kavuşturana dek
Özle, ruhum özle
Geleceğim...
Kaçınılmaz bitecek bu mesafe
Belki bir mevsim sonra
Belki bir nefes sonra
Bitecek bu mesafe
Bil ki; ömrüm biterken en sonunda.
.................