Mersiye Şiiri - Necati Yazgan

Yahyâ Kemâl’di son teli binlerce bestenin,
Bir aşk yarattı kendine dilden ve nağmeden,
En ince sâzımızdı durup ihtizâz eden,
Son şâiriydi fethi gören şanlı kubbenin.

Gittin şiir denen güzelin dâvetiydi bu,
Geçtin ölüm diyârına bir kahramân gibi,
Nâmın yaşar bizimle ölümsüz zamân gibi,
Sensiz lisânımız bükecek şimdi boynunu.

Yalnız güzel için yaşamak mıydı felsefen?
Ölmek bu îtikatla ibâdet kadar iyi,
Şarkın şiir için yaşıyan son havârisi,
Itrî’n mi kaldı bizlere artık o besteden?

Yârabbi sen esirgeme ondan inâyeti,
Üstünden eksik etme huzûrunda rahmeti.