Merkep Gibi Şiiri - Seyit Ali Oruç

MERKEP GİBİ
Bostanı bozarken gördüm çitlek tutan elleri
Domata gibi kızarmış yanaktaki alları
Far dutulmuş davşan gibi dondum galdım öylece
Yüreğime düşen yarin gözleri merkep gibi

Umud edip de yanaştım orda buldum belamı
Bir nörün gı dedim diye daşla yardı gafamı
Öllüğün körüne kadar yolun var dedi bana
Daşı da bağrıma basıp yürüdüm merkep gibi

Gaverengi bakışları içime dertler ördü
Çıra gibi yandığımı o hariç herkes gördü
Mevraksız aşkı çökertti evimi ocağımı
Dalımda yükle yollara ben düştüm merkep gibi

Söylesene ne yaptım ki sevmekten başka sana
Cibiliyetsiz demişsin mahalle güldü bana
Sidivakkama uğradım, göççük düştü ömrüme
Garayire gecelerde ben yandım merkep gibi

Yanıgara yandım durdum, gırılası dallarda
Gahrolası gönlüm beni bedbat etti yollarda
Vurgunu yingele geldim düştüm orta yerlere
Boyu devrilesi sevda anırttı merkep gibi

Garannık çöktü üstüme, izbe kaldı bu gönül
Yalnız ben değilim dertli, gölgem bile küskünül
Zınardım ben bu gadere, sesim çıkmadı yine
Meymenetsiz sokaklarda gezerim merkep gibi

Babali boynuma dedim bir gülmedin sen bana
Muradıma eremedim gelemedik yan yana
Ahali güler hâlime, sustum, eğdim başımı
Utancımdan boyun büktüm katlandım merkep gibi

Gün bitince dertler çöker singil gece bitmiyor
Döşek soğuk, garannıkta güyüm bile yetmiyor
Gökgörmedik talihimle oda mabeyn dolaşır
Gonyanın ayazlarında ölüyom merkeb gibi