Merivan Bebeğe Şiiri - Nimet Öner

Bütün ülke sisli bir sonbahar sabahında duyulan acı haberle irkildi.Sonbahar zaten hep hüzünle gelirdi ve bu haberde tuz-biber ekti.Bu sabahı Merivan bebeğin gazetelerdeki boy boy haberleriyle karşıladık.İsyan ettim düzeni bozuk dünyaya,çarkı kırık feleğe...Cennet ülkeyi cehenneme çevirenlere,zengini daha da zenginleştiren,yoksulu diri diri gömenlere,yanlışlarla yaşayan devlet büyüklerine,hammalığa,kendi ağırlığının iki katını taşımaya razı olan babaya,iş vermeyenlere,çaresiz anneye yol göstermeyenlere,duyarsız,acımasız,duygusuz insanlara...

Merivan bebeğin dünyaya gelişinin bir sebebi vardı.Kendisi istememişti,ama olmuştu işte.O daha minnacıktı,iki yaşındaydı ve büyüyüp okula gidecekti.Diğer çocuklardan para ve şans dışında hiçbir eksiği yoktu.Açlık belası olmasaydı,dilediği her şeyi yapacaktı.Ama hepsi yarım kaldı.
Aslında buna benzer olaylara alışmıştık.Zincire vurulan çocuklara,okuldan alınıp zorla çalıştırılan çocuklara,çöpte yiyecek toplayıp ailesine bakanlara... Fakat bu haber hepsini geçti.Ne demeK: Atatürk'ün Türkiye’sinde,bütün dünyanın gıpta ile takip ettiği ülkede iki yaşında bir bebek açlıktan ölüyor.Bunu duymak şöyle dursun; düşüncesi bile damarlarımızdan kanlarımızın çekilmesine yetiyordu.

Bu haberin üstüne ne yazılırsa yazılsın az gelirdi.Bu bir vahşetti,bir ayıptı.Sadece bir kişinin değil tüm ülkenin ayıbıydı.Herkes komşusu açken tok yattı.El birliği,gönül birliği olsaydı,bu ülkede dengeler kurulsaydı Merivan bebekler yaşıyor olacaktı.Oldu bir kere,olmasını istemediğimiz her şey gibi...

Değiştiriyorum düşüncemi; acılı baba Merivan bebeği hastanenin soğuk morgundan alıp bilinmeyen bir mezarlığa değil de,sıcak evden alıp Luna parka götürüyor.

Böyle düşünüp kendimizi kandıralım.Daha fazlasını yazmaya gücüm yok! Merivan bebeğe hoşça kal bile diyemiyorum ve bir kez daha insanlık adına utanıyorum...