Merhametsiz Şiiri - Esra Birge

Merhametsiz insanlar gördüm. Kalbi pusuladan, yönü dönme dolap...
Ne zemheri bilir ne devden hançerler.
Hançer ki her gülü susuz, her yüreği körpe bırakır...
Suçu mu? İşte o merhametin en ıssız en ani kesim yurdu.
Halvetin çile mirası olmak mı yoksa kısmi zehir hazımsızlığı mı?
Ne acıdır ki akreplerin soktuğu kadar gecenin zemheri oku üstünüzde...
Söylesene bayım merhamet mi kayıp, ruhun mu çaresiz?
Birgün merhametine denk gelmek üzere iken nasıl da ıskaladım.
Sen miydin ateşli okları üstüme devreden?
Yoksa çarpık kalbin mi kurda yem?
Yüreğin kuş olsa ne kopardı bağrından..
Sanki hiç dolmamış gibi gözlerine yaş...
Dizinde yaş mı kuruttun, yürek mi dağladın?
Zamanda ölüyor işte hüngürle...
Haykırmaya takat, benden uzak,
En çok kendime yakın güz yüreğim vardı soldurulan...