Bir ramazan günüydü. Eşimin yengesi bizi oruç açmak için evine davet etmişti. Kendisini çok severdim. Bembeyaz, pamuk gibi bir yüzü vardı. Yüreğinin güzelliği, yüzüne yansımıştı sanki.
O da beni çok severdi.Onun bakışlarından anlardım beni sevdiğini. Çocukları da çok severdi. Kendisinin bir kızı vardı. Tek çocuk olduğu için de aynı evde yaşıyorlardı. Ben, eşini yani Dayıyı tanıyamadım. Biz evlenmeden çok önce vefat etmiş. Evde, kızı, damadı ve torunları ile oturuyordu.
Sık sık gelirdi bize. Onu gelmesi beni sevindirir ve ona ne ikram edeceğimi bilemezdim. Rahat ettirmek için elimden geleni yapardım. Çoğu zaman da içlenir ve damadının yaptıklarını anlatır ve ağlardı. Hiçbir şey yapamazdık fakat onu dinlememiz bile yeterdi ona.
Oruçlu ve yaşlı haliyle yemekleri hazırlamıştı. Bizimle birlikte başka akrabalarını da çağırmıştı. Aynı zamanda bize de akraba olan insanlardı fakat ben çok fazla tanımıyordum. Eskiden, ramazan ayı daha farklıydı sanırım. Daha coşkulu geçerdi. Hiç yorulmazdık ya da yorulurduk da farkına varmazdık. O zamanlar, şimdiki gibi kaloriferli evlerde de oturmuyorduk. Buz gibi mutfakta yemek hazırlanır, bulaşıkları elimizde buz gibi su ile yıkardık.
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
