Merhamet Şiiri - İbrahim Şimşek 2

Çok acelesi vardı gitti dünyadan. Geride kendinden başka hiç bir şey bırakmadı.
Bugün gitmek için dünü bekleme zorunluluğu yoktu. Aceleliğine o kadar çok şey sığdırmıştı ki;
Her gün karşımda durur,durmadan beynime paslı çivi gibi çakılır,çay demler,kitap okur,gitmediğimiz yerlere gider,şarkı söyler,kediyi sever,aynanın karşısında ıslığı ve saçlarının ıslaklığı.
Akşam olur uyumaz,sabah olur kalkmaz.. Ama o günden sonra hiç görüşmedik.
Sahi, bir insan kendine bu kadar merhametli olabilir mi?