Merdivenlerin Başında

İnsanları tanıyamadım genç yaşlarımdayken,
Kimi okyanus kadar derin, bazıları sığ bir nefesti.
Onlar gerçek duygularını mı yansıtıyorlardı?
Yoksa tanımadıkları bilinçdışı sebebiyle bir yalanı mı yaşıyorlardı?

İnsan iyiliğe yazgılıdır diye her düşünmek istediğimde,
Bir çok kez örselenmiş ruh ile karşılaştım.
Kötü hisleri dönüşmeyince kalpleri de uzaklaştı onlardan.
Peki o bilinçler neden böyle davranıyorlardı?
Aslında onlar kendilerini bile sevmeyi bilmiyorlardı.

Zihnimde düşünüp karakter çözümlemeye çalışmaktayken,
Başkalarını hiçbir zaman tanıyamayacağımı anladım.
Büyük bir geçmişin kaybını hissedip yas sürecindeyken,
Sadece kendi değerimle tanışmaya başladım ben.
İnsanları tam anlayamadım merdivenlerin başındayken.

Otuzlu yaşlarda kendimin ve anlamın arayışındayken ben,
Başka hayatlar ile ilgili soru sormayı bıraktım.
Bir tek ihmal ettiğim en değerli kişi vardı, o da canım kendim.
Çoğu insanın sorunu kendileriyleyken ve onlar bir illüzyonda yaşarken,
Sadece özümü merak etmeye yöneldim merdivenlerin ortasına çıkarken..