Menzilim Yar Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sahi nasıl bir duygu
Her yazdığım şiiri, bana mı yazdı diye düşünüp, satır aralarında kendini aramak.
Bazen bir sözde duygulanmak, bazen bir kelimeye takılıp kalmak.
Nokta koyduğum yerlerde, nefesinin kesilmesi.
Nasıl bir duygu?
Ben hiç bilmem ki.
Benim hiç yarım bırakıp gittiğim bir sevdam olmadı.

Mesela hiç iliklerime kadar ıslanmadım.
Aman beni görmesin deyip, dudaklarımı sıkmadım.
Ya da beni yanlış anlar mı dediğim bir yerde olmadım.
Sen yokken de seni yaşattım ben hep içimde.
Hani demiştim ya, sen sevmeyi bilmiyorsun.
Bak işte ortada:
Ben yokken bile beni sevmeyi beceremedin.
Haklısın aslında, sen değilsin suçlu.
Sana anlamlar yükleyen ben.
Bir yüklem bile olamamış birine verdiğim özne değeri.
Bazı insanlar asla başrolü hak etmiyormuş;
Hep figüran olmakmış hak ettikleri.

Şimdi yirmi dokuz harfi birbirinin kuyruğuna bağlayıp, sana öyle güzel sözler kurarım ki,
Gidip tekrar aynaya bakarsın ben hâlâ yaşıyor muyum diye ama ne gerek var ki canım?
Hatırladın mı? Bu da senin sözün.
Vallahi haklısın, aman ne gerek var ki?
Seni hatırlamaya.
Düşünmeye.
Sevmeye.
Unut, çiz adının üstünü gitsin.
Değil mi?
Ama işte, yüreğim vefasız değil ki.
Bu yürek her şeyi öğrendi de, bir vefasız olmayı öğrenemedi.
Tam mutluluğu yazacakken kalemi kırılsa da
Vefasızlık nedir hiç bilmedi.

Şimdi yalancı dünyanda,
Sahte dostlarınla mutluluklar sana.
Ben gerçek dünyamda gerçek bir sevdaya kanat çırpmaya hazır kanatlarımla uçmaya hazırlanıyorum.
Sen başkalarıyla kahkahalar atmaya devam et.
Sanma ki tavşanın dağın ona küstüğünden haberi var.
Tavşanın çok mu umrundasın sanıyordun? Hahhaha, sen sanmaya devam et.
Ben de bir zamanlar beni sevdiğini sanmıştım.
Yani neymiş? Sanmakla sevmek arasında uçurumlar kadar mesafe varmış.
Ve bilir misin ki mesafeler sadece korkaklar için engelmiş.
Şimdi korkak dilini,
Ürkek ayaklarını çek yolumdan.
Menzili yar olanın yari Bağdat'tan gelir.
11.07.2024 09:57