Menzile Ermemiz Şiiri - Mehmet Tekmen

Uçtu bastığım yerden,aniden yüzlerce kuş.
Görünür mü uzaktan,nasıl perişan duruş.
Saniyeleri saydım,önce adım atmadan.
Varsam dedim menzile,şu toprağa yatmadan.

Sade bir tabut gördüm,omuzlarda gidiyor.
Olursa böyle olur,sanki elveda diyor.
Şaşılacak ne varki,olur ayrılık böyle.
Sende ey dost onlara,varınca selam söyle.

Durup baktım ardından,hayaller var gözümde.
Gerçekler ayaklandı,savaş çıktı özümde.
Panik yok sakın dedim,en iyi ilaç sabır.
Sukûna kavuşturur,ölüyü düzgün kabir.

Esen yelle irkildim,titreyerek yürüdüm.
İsyan eden nefsimi,tutup yerde sürüdüm.
Gittim sabaha kadar,durmadan yorulmadan.
Bitirmeliyim işi,nedeni sorulmadan.

Toprağın iniltisi,dalga dalga ufkumda.
Yine gelse yanıma,görsem tekrar uykumda.
Olmayacak bu hayal,yokluğunda zamanın.
Kalmadı artık şimdi,eski değeri ânın.

Ağır bir yük var sanki,taşınacak kolumda.
Yine yürümeliyim,toplanarak yolumda.
Sis perdesi çekildi,aydınlandı çevremiz.
İmkansız dedim hemen,o menzile ermemiz.