Menzil Şiiri - Sami Yalçınkaya

Geldim bir nutfe,
Gidiyorum bir lutfe
Uzak gibi görünen son durak
Yakın oldu bu zaman diliminde.
Düştüm ana rahmine,
Dar-ı bekadaki ruhum gönderildi
Bir beden-i faniye.
Çare yok bugün den yarına,
Kamil insan olmak zor
Bu sonsuz evrende,
Gidenler el sallamada,
Limanda kalan bekleşenlere,
Bir telaş koşturmaca sarmışken,
Bu dipsiz felekte,
Gidenlerden geriye kimi gözü açık,
Kimi somurtkan,
Nadiren de tebessüm eden yüzler intikal etmede.
Kimse gönüllü değil,
Firakın ateşi yakarken; burada beklemeye,
Bir bir biterken ömür demleri,
Sabır telkin eder semadaki ruhlar,
Birkaç kulaç kalmışken menzile.