Menkıbe Şiiri - Cengizhan Konuş

Kimim kimsem yok
Dağıttım yalnızlığımı
Kötürüm bir mevsimin külleri dağılırken merdiven başında
Ben sildim yağmuru kitaptan
Ben çıkardım elif-ba'yı hutbelerden
Kapımda köpekler havlarken kanlı dişlerle
Ağzıma tirşe kıyıların hayası sokuldu
Ölmüş olmalıyım dedim utanarak
Yoksa bu kireçli mezarlar nereden solduracak saçlarımı?
Nereden tanıyacak karanfil bedenimi toprak?

Çamurlu sularla yıka yüzümü
Bakalım aşk ikbâl vaad edecek mi bize?
Dal kıran rüzgârda ovdum göğsümü
Pişmanlığım yol yorgunu
Allı morlu geceden aklımda kalan
Sabahın ecele yakın olduğu
Yolumuza mayın döşeyen ruhun anlattığı
Menkıbesiz aşkların kadınlarda kaldığı.