Meneviş Şiiri - Özlem Çay

durgundu,
derin uykuluydu su.
sessizdi kıyı,
şiir sızdı bileklerimden.
dikine akışında,
kirpiği seyrek, alnı pak
usul bir pınardı çağlayan.
saçını toplamış yeşiller
bağrında umut,
cebinde aykırı dün
ayrık otlarına söz karışıyor..

ellerim rüzgar topluyor,
elim fırtına biçiyor
istemsiz çığlıklar besliyor
sonra küsüyor su
şehre çığ düşüyor
susuyor su,
susuyor gün.
güne karışıyor insanlar
insan susuyor.
cümle aranıyor,
kelime vuruluyor.
son ümidi cana sarılıyor.
kollar ağır, kollar sağır
uzanmıyor kimseye
dokunamadığı ten kahır....öz/