Menekşe Şiiri - Emre Erturan

Ne güzel bakıyordu gözlerin Menekşe.
Baktıkça gönlüme doluyordu hep neşe.
Ne kadar da naifti duruşun Menekşe.
Hatırladıkça insanı sürüklüyor derde.

Bütün çiçeklerin en güzeliydin sen Menekşe.
Kokunu alanın dili tutulur da, konuşur hece hece.
Güneş görmesende, güzel açıyorsun Menekşe.
Halbuki bütün kainatın ihtiyacı varken güneşe.

Bilirim hep güllere yazılır destanlar Menekşe.
Boynun bükülmesin diye uykusuzum gece 5'te.
Bahçemin en gizli yerindesin sen Menekşe.
Soldurmam seni, olsamda son nefeste.

Saflığın ve tevazunun timsalisin sen Menekşe.
İyiliğin hatırlandıkça, dizeler dökülüyor peş peşe.
Ne muradın vardır bilinmez senin Menekşe.
Maksudum bahtiyarlığın olduğunu bileydin keşke.

Her su verene filizlenme hemen sen Menekşe.
Hoyrat bir gönül seni koparırda, halin olur nice.
Acemi bir bahçıvan olsamda ben Menekşe.
Gönül bahçemde yerin bellidir, hep başköşe...