Mendilci çocuk Şiiri - Abdullah Akçay

Sokakta sessizce alırken yol
Birden irkildim omuzumda bir kol
Döndüm baktım biraz asabi
Gitarcı dedi çalayım mı abi
Vururken gitarına mızrabı
Gözlerime vurdu ıstırabı
Gitarcı dalmış gitarını çalarken
Birden bir çocuk gördüm koşarken
Hey nereye gidiyorsun ey çocuk
Kahve gözlerinde gözyaşı boncuk boncuk
Hiç çıkmadı sesi sedası
Yüzünde çok işim var edası
Biraz esmer biraz uzunca
Arkasından gittim yol boyunca
Güzel bir parkın yanına vardı
Biraz mendil çantasından çıkardı
Bağırıyordu birkaç kişi aldı falan
Abi mendilim var yok mu alan
Müşterisi çoğaldı mendile bakan
Küçük çocuk diye yanağını sıkan
Fazla geçmedi hepsini sattı
Son parasını da cebine attı
Hızlıca uzaklaştı sanki uçar gibi
Sevenin sevgilisine koşar gibi
Fakir bir mahallede köşeyi döndü
Sadece gömleğinde yaması göründü
Köşeyi döndüm yanında tatlı bir kız
Arkadaşlarıyla ip oynuyor ağzında sakız
Parlayan bir ışık çocuğun gözünde
Çok tatlı tebessüm kızın yüzünde
Sıkıca tuttu kızın ellerinden
Hızlıca yürüdüm peşlerinden
Koştular küçük bir bakkala
Kaybediyordum onları az kala
Uzattı bakkala parayı mendille
Dudaklarından şu döküldü tatlı bir dille
Bakkal amca buna mutluluk gelir mi?