Mendilci Çocuk Şiiri - Abdullah Akçay

Sokakta sessizce alırken yol,
Birden irkildim; omuzumda bir kol.
Döndüm, baktım, biraz asabi,
Gitarcı dedi: "Çalayım mı abi?"

Vururken gitarına mızrabı,
Gözlerime vurdu ıstırabı.
Gitarcı dalmış, gitarını çalarken,
Birden bir çocuk gördüm koşarken.

"Hey, nereye gidiyorsun, ey çocuk?"
Kahverengi gözlerinde gözyaşı boncuk boncuk.
Hiç çıkmadı sesi, sedası;
Yüzünde "çok işim var" edası.

Biraz esmer, biraz uzunca,
Arkasından gittim yol boyunca.
Güzel bir parkın yanına vardı,
Biraz mendil çantasından çıkardı.

Bağırıyordu birkaç kişi: "Aldı falan..."
"Abi, mendilim var; yok mu alan?"
Müşterisi çoğaldı mendile bakan,
Küçük çocuk diye yanağını sıkan.

Fazla geçmedi, hepsini sattı,
Son parasını da cebine attı.
Hızlıca uzaklaştı, sanki uçar gibi,
Sevenin sevgilisine koşar gibi.

Fakir bir mahallede köşeyi döndü,
Sadece gömleğinde yaması göründü.
Köşeyi döndüm, yanında tatlı bir kız;
Arkadaşlarıyla ip oynuyor, ağzında sakız.

Parlayan bir ışık çocuğun gözünde,
Çok tatlı bir tebessüm kızın yüzünde.
Sıkıca tuttu kızın ellerinden,
Hızlıca yürüdüm peşlerinden.

Koştular küçük bir bakkala,
Kaybediyordum onları az kala.
Uzattı bakkala parayı mendille,
Dudaklarından şu döküldü tatlı bir dille:

"Bakkal amca, buna mutluluk gelir mi?"