Memleketimin Yetimi Şiiri - Erçağ Akarca

Memleketimin yetimi sokak ortasında çaresiz kalmış,
Anası fabrika işçisi,babası bir köy mezarlığında medfun,çocuk beşinde yetim kalmış,
Zemheri ayazında çatlak elleriyle,mutluluğun adresini sorarmış,
Gökyüzünün ziyası çocuğun hayallerini sımsıkı sarmış,
Köy evinde anası ekmeğini yedirirken,hakikatler karşısında benzi sararmış,
Anası ürkek,sanki tüm teaddiler korkularını yıkamış karanlıklarla,
Anası acılarıyla yönünü bulan bir usturlab gibi harp etmiş engellerle,
Çocuk bakmış saate,saatin yanında hulyasındaki yemyeşil ağaçlar,
Çocuk bakmış kırık aynasına,aynalar bir canavar,insanı derinlere atarlar,
Çocuk uyumuş şimdi dağınık yatağında dışarıda tiz gürültüler,
Doksanların sonuna geldik niye fakirlik bizim yakamızda gezer?,
Diye konuşur köylüler,taşlık mahallelerin başıboş köşesinde,
Bakkal mal depolamış,bitmek tükenmek bilmiyor ekonomik krizler,
Erkekler babalarının yanında çalışır,kızlar arar varlıklı kocalar,
Acısı dinmedi Madımak'ın nerede Bir Eflatun Ölümlü şairler?,
Şehirlerde fail-i meçhul cinayetler,kamuoyunda dönen bedbin kinayeler,
Memleketimin yetimi uyuyor sessizce,uyusun da acıları görmesin....