Memleketim İnsanı Şiiri - Mümin Düzgün

Ellerinde nasır, alınlar çizgili, yüzde tebessüm,
Kanaat en büyük sermayesi,umut ekmeği
Öyle büyük hesaplar değil dertleri
“azıcık aşım ağrısız başım” kıvamında yani.
Küçük dünyaların büyük kahramanları,

Dert vardır,dermana sağılan
Paylaştıkça azalıp, azaldıkça yok olan
Memleketim insanı,hep ümide koşturan.

Gün kızılı yanık çehrelerde
İnsanca yaşama sevdası
Kara toprağın ak bağrında
Aralayıp dururlar nasip perdesini

Öyle barışık, öyle içten,
Öyle canhıraş, öyle azimli
Umuda koşarlar her doğan güneşle.
Allah’a ısmarlayıp geride kalanları,
Uğurlayıp hoşça uzağa gidenleri
Bir daha, bir daha beklemeleri
Ekleyip öylece,ısrarla tembihleri
Yapmacıksız ve sıcacık kucaklamalarla
Yolun açık olsun dilekleriyle
Gitmeden daha özleyip gurbettekileri
Ardından su serpmek işte bundandır.

Karamsarlığa kapı aralamadan
Bakmadan geride kalmış kırgınlıkları
Yürür her sabah doğan güne
Yepyeni umutlar, taptaze düşlerle
Ya nasip diyerek hep yarınlara.
6/12/2012
Mümin DÜZGÜN