Memleketim Şiiri - Hikmet Tunç

Topraklarında açtım yağmurlu gözlerimi.
Sayende tanıdım ben bu dünyayı.
İnsanının sohbetleriyle ısındım.
Kör gecelerinde yürürken patika yollarını
Beyaz giyinen dağlarında donardı düşlerim.
Derin karlarına saplanırdı minik ayaklarım.
Üşürdü ellerim ve ağlardım.

Sesim yankılanırdı buzlarında ırmağının.
Aç kurtlar engeldi özgür ağlamalarıma.
Sessizlik düşerdi payıma.
Sıcak evimi,odun sobasını,annemi düşlerdim.
Cesaretim olurdu hayallerim, düşlerim.
Coşkuyla atardım minik adımlarımı.
Gittikçe azalırdı avcı izleri
Ve öylece varırdım düşlerimin mektebine.

Ey asaleti bağrında taşıyan memleketim.
Zorlukları ezelden beri taşıyan ilk göz ağrım.
Yinede baharın bir başkadır senin.
Türlü türlü kokar, demet demet güllerin.
Kelebeklerin aşk yaşar çiçek tozlarında
Kederli şarkılar mırıldar rüzgarın.
Zemheride bir başka ılıktır çeşmelerin.
Çatışmaların gölgesi düşse de toprağına
Çatlasa da acıyla ovaların,dağların susuzluktan,
Yine de buram buram yayılır ekmek kokusu tandırlardan.
Paylaşılır sevinçler, üzüntüler,kederler…
hayata dair ne varsa.

Ne çok özledim seni bir bilsen
Gözümde tütüyorsun her an
Kayalardan süzülen buzlu suyunu,
Sarı kırmızı, bin bir çiçek kokunu
Çayların böldüğü fıstık yeşili vadilerini
Genç kızların ilmik ilmik dokuduğu,
Sevda desenli halay kokan ahenkli kilimlerini.
Ne çok özledim o ırmaklarını bir bilsen.

Şimdi çok uzaklardayım
Yinede seni yaşıyorum, sendeyim.
Sevincim, kederim, coşkum, umudum.
Çocukluğum, gençliğim, ömrüm, mabedim.
Ekmeğim, tuzum, malım servetim.
Sevdamsın sen benim, ey güzel memleketim.
(Ankara/1999)