Memleketim Şiiri - Mustafa Yaman 2

Uzakta kaldı
Bir fotoğrafın kenarında sararıp solmuş
bir çocuk gülüşü gibi içime sinmiş
Toprağın kokusu hâlâ burnumda.

Memleketim…
Sabahları horoz sesiyle uyanan,
Kuzuların meleşmesiyle neşelenen,
Çatısı yamuk ama yüreği düz insanlar diyarı.

Taşına, toprağına
El değse dua gibi dokunur
Yağmur yağınca sokakları çamur değil
Hatıra kokar.

Annemin sesi gelir bazen rüyamda
Ocakta ekmeği pişirirken
Balkona asılmış yıkanmış umutlar
Güneşte kurur usulca…

Memleketim,
Adını söylerken bile içim titrer
Bir çayın buğusuna gizlenmiş
Küçük “özlemler” kadar sade.

Şimdi betonda kaybolan adımlarım
Hep seni arar
Bir dağın eteğinde uyuyan köyünü
Bir çeşme başında bekleyen çocukluğumu.

Ve bilirim,
Dünya ne kadar dönerse dönsün
Gönlümün pusulası hep seni gösterir
Ey yüreğimin ilk yurdu:
Memleketim.