Memet Şiiri - Tahsin Piliç

Gün ışırken güneşle
Çıktı mağarasından Memet
Ovuşturarak gözlerini,
Gerildi, gevşedi,
Çözdü pantolonunun fermuarını,
Rahatladı Memet.
Sağa sola bükerek belini,
Dağın zirvesindeki kayaya
Dayadı kendini.
Atmak istedi üzerinden,
Uykusuz geçen gecelerinin
Rehavetini.

Çevirdi yüzünü uzaklara,
Ayakları altındaki derinliklerden,
Kıvrıla kıvrıla akıp giden,
Munzur Suyu'na takıldı gözleri, Memet'in
Bakakaldı bir an,
İrkildi!
Yerinden fırladı Gerilla Memet
Bir ok gibi.
Kaptı yanı başındaki mavzerini,
Yumdu bir gözünü,
Dayadı omuzuna.
Gez, göz, arpacıktan,
Doğrulttu çay kenarına.
Sırtı dönük Mehmet'lere.

Anacığı geldi o an gözlerinin önüne,
Çınlıyordu Anacığının sesi kulaklarında,
Bağırıyordu;
'Hain olamaz' diyordu benim Memet'im
Sebep olanlara beddualar yağdırıp,
'Yapanlar utansın' diyordu.
Mehmet'lerin anaları geldi aklına Memet'in
Düşündü bir an,
Çekti parmağını mavzerinin tetiğinden,
Açtı gözlerini.
Bırakmıştı ki elindeki mavzerini,
Bir gümbürtü koptu kayalardan.
Alnından vuruldu Memet
Yıkılıverdi mağarasının kapısına,
Kanlar içinde yutkundu,
Kanıyla kızıla boyanmış toprağa
Kapadı gözlerini ebedicesine.

Artık bir türkü olmuştu Memet
Ağıtlar yakılıyordu dağlarda
Anacığının ağzından.
Bir başka olmuştu o yıl
Yüzlerce Memet doğurdu bacılar
Gerilla Memet'in ardından.