Meme Kanseri Lafı Ağzımızdan Çıkınca.

MEME KANSERİ LAFI AĞZIMIZDAN ÇIKINCA.

Karşınızda sizin suratınızdaki her küçük ayrıntıyı dikkatle gözlemleyen, her mimikten anlam çıkarmaya çalışan bir kadın oturuyor ve siz ona hastalığının adının meme kanseri olduğunu söylemeye çalışıyorsunuz. Sanki ağzınızdan çıkacak iyi bir kelime hayat kurtaracak veya söyleyecekleriniz bir insanın idam fermanı olacakmış gibi bir sessizlik anı ve ağzınızdan dökülen kelimeler. Benzer bir anın aynı gün içinde bir, iki, üç hatta dört ve inanmayacaksınız ama belki beş defa tekrarlandığına şahit olmanız…

Kanser kelimeleri dudaklarınızdan dökülünce oluşan korku, endişe, kaygı ve her şeyin bittiği bir altındaymışsınız gibi bir duraksama. Titreyen dudaklar, göz kapaklarında biriken birkaç damla yaş, bir şeylere tutunmaya çalışan ama boşlukta hareket eden eller. Etraftakilerin giderek artan endişesi, analarıyla birlikte gelen kızlar ve oğlanların yüreklerindeki acı, eşlerine hayran hayran bakan adamların yalnız kalmışcasına boşalan yüz ifadeleri. Herkesin bir anda aklına gelen yokluk, yoksunluk, ölüm düşüncesi…

Aklınıza tamda bu anda kendi annenizin gelmesi, onun yokluğu, yokluğun yürek dağlayan acısı, yerli yersiz her fırsatta onu hatırlamanız, dökülen yaşlar. Keşke torunlarını görebilseydi, beni bu halimle görse ne kadar sevinirdi düşünceleri, onun geçen günlerin sızısı… Her an kapıdan içeri girecekmiş hissi, Kısa boylu, sarışın, gözlüklü, güler yüzlü her kadını onunla karşılaştırmak, aklınızdan geçen ne kadar benziyor düşünceleri.

Otuz yıl size belki uzun gelebilir ama benim için de öyle mi acaba? Acıya karşı kaşarlandık mı yoksa? Çok mu kolay dökülüyor meme kanseri kelimeleri dudaklarımızdan? Hiç düşünmüyor muyuz duyulan acıyı, ıstırabı? Derdimiz yalnızca işimiz mi oldu yoksa? Bir vaka mı oldu insanlar bizim gözümüzde?

Hayır! Ben bu anları hiç ama hiç sevmiyorum. Keşke yaşamak zorunda olmasak bu zor dakikaları.

Benim sevdiğim anlar o üzgün, bitmiş tükenmiş kadınların yerine gelen umut dolu bakışları olan, gelecek güzel günlerin hayalini kurmaya başlayan gözlerinin içi parlayan sevgi ve güven dolu insanlar. Yaşlı teyzeler, orta yaşlı kadınlar, genç eşler, genç anneler, genç kadınlar ve ne acı ki genç kızlar hepsinin o gülen suratları, inanan gözleri, tamam oldu bu iş, çözdük bu meseleyi, şükür ya bunun da çözümü varmış diyen hareketleri, bir an önce başlayalım şu işe diyen yerinde durmayışları, çocuklarımı kimseye emanet etmek zorunda değilim onlar benimle büyüyecek bakışları, ne mutlu evime sapasağlam gideceğim duruşları… Benim sevdiğim işte bu anlar. Mücadele etmeye karar veren umut dolu insanların yanında olmak, onları yüreklendirmek en keyifli an gerçekten.

Her seferinde kendi elde edemediğim güzelliğe bir başkasının ulaşmasına vesile olabilmenin mutluluğu ve birazcık da üzüntü, keşke bende bunları görebilseydim duygusu. Ama olsun her gün yaşıyorum ya bu güzelliği, her gün görüyorum ya bu kararlığı, direnci ve umudu, her gün o güven dolu insanlarla kucaklayabiliyor ve sarılabiliyoruz ya, onları evlerine umut dolu gönderebiliyorum ya bu tüm acılara değer.

Bana hep sorar devrimci olduğumu bilen öğrencilerim; hocam umudunuz var mı gelecekten diye. Nasıl olmasın, bu büyük acılar karşısında hayatını kendi eline alan ve mücadele eden bu kadınları

görünce nasıl umudum olmasın. Elbette gelecekten umutluyum hem kendim hem de hastalarım için, çünkü onlar mücadele etmeyi biliyorlar, öğrendiler. Savaşlar ancak mücadele edecekler varsa kazanılır, kabullenenler zaten kaybetmişlerdir baştan, savaşmadan. Her koşulda mücadele etmeye kararlı bu kadınların başarısı, direnci ve umutları hepimize yol göstermeli, örnek olmalı. Kucak dolusu sevgi ile selamlıyorum onları. Haydi mücadeleye! Hep birlikte!

Eser : Profesör doktor : Hasan Erol Eroğlu