Sen gelince
Yapraklarını dökmek istemeyen ağaçlar gibi oluyorum
Eylül
Bir korku var hep içimde
Ya bana uğramadan gidersen
Öyle sarmışsın her yanımı büsbütün
Her tebessumümde hüznüm saklı bir mercan
Beni nereye götürür bu haklı hüsran
Fuzuli sarhoşum sebebim asktan
Yandım, yandım da geldim
Göz ucuyla da olsa
Bak bir kapından
Kalamam artık gözlerinin karanlığında
Gidiyorum
Ne güneşli saçların
Ne de mehtaplı bakışların dokunuyor artık omuzlarıma
İsminin harflerini sokak başlarına bir bir birakiyorum
Ağaç ölüleri topluyorum geçtiğim yerlerden
Sadece şairler gece yüreklerine hüzün eker ve sabah da hiç sulamadan güne başlarlar...✍🏼
Gönül müdür sevgiliyi güzel gösteren,
Yoksa içindeki aşk mıdır bu güzelliğe bürünen
Öyleyse güzel olan kim ki?
İçinde korlaşmış aşkı göz pınarlarında soğutan mı?
Kirpiklerine şiirler konmuş ey sevgili,
Birak kanatlanıp uçsun hüzün kaleminden tutanlar..
Veraya açılan sonsuz bir tavan
Uzanir göğsümdne göğe sütunlar
Bilinmez içimde bu nasıl volkan
Ağlayan güneştir susan yıldızlar
Hani sen aramaktan vazgeçmişti
Kalbimin güvercinleri
Göğe kanat çırparken
Yüreğimde senli taklalar atmaktan
Hani vazgeçmişti
Ne oldu
Hayallerim avuçlarımda; parmaklarim düş perdelerinin arasında ; ben ise yalnızca kalbimin makamına dokunuyordum...
Ağaçlar yaprak döktükçe, hüznümüz yok olur sandık
Ama nafileymiş
Sararan yapraklarla birlikte biz de
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!