Melodram Şiiri - Nefes Sahfa

İç içe zihnimdeki matruşka kefenler
Toprağa boyanıyor, çürüyen bedenler
Uçuşur pişmanlıklar, "n'olur"lar, "neden"ler
Artık diz boyu olmuş depreşen kederler

Göz önüne hayat sahnesini zerk ediyor
Sönüyor hülyalar, dünyalık telaşları
Kısacık bir cenaze, çarçabuk bitiyor
Terk ediyor onu önce arkadaşları

Mutlu mesut hayat bir anda kararıyor
Kapanıyor perde, başlıyor melodram
Anlıyor ki dünyanın zerre yararı yok
Dirsek çürütmenin ederi yok bir gram

Söz söylemeden yuvarlanıyor mezara
İlk sorudan bıçak açmıyor ki ağzını
Beş kuruş etmez ne istatistik ne para
Düşünmedi ki hiç Allah ondan razı mı

Tökezledi sıratta, tökezledi düştü
Elinde tuttuğu, sonsuzluğun zarıydı
Allahsız hayalleri yalnızca bir düştü
Onun son durağı sımsıcak mezarıydı