Melike Temur Şiirleri - Şair Melike Temur

Ah bi bilebilsen yokluğunda nasıl soğuk buralar,
Nasıl titriyor içim,
Gidişim seni incitti ya, yokluğun bilsen beni nasıl mahvetti..
Gitmek kolay geliyor sana, içindeki yangınları körüklüyor biliyorum..
Anlayamaz çocuk yüreğin ‘sözün bittiği yerde bazen gitmek gerektiğini’
Adımın sesli harfleri sessizliğe büründü ismimi senden duymayalı..

Belki bir gün karşıma çıkarsın diye hep tanıdık yollardan yürüyorum..
Daha bir dikkatli bakıyorum etrafıma,
Seni arıyorum tanımadığım yüzlerde..
Biliyorum, hissediyorum orda bir yerlerdesin, belkide çok yakınımda.
Şarkılarımızı dinlediğini biliyorum, beni özlediğini,
Bana gelmek isteyipte gelemediğini..

Her gün yeni bir kimliğe bürünüyorum. İçimde bir yerlerde saklı bir
kent; umutsuz insanların yaşadığı.. Aklımla zorum var, yitirmekteyim
içimde ki en ufak umut kırıntılarını. Şizofren benliğimin hiç bitmiyor
oyunları. Beni binlerce karaktere böldüğü yetmezmiş gibi, sürüklüyor
hayallerime başka başka insanları..

Bir gün sordu biri;
-Neden yalnızca hüzün var satırlarında?
Dedim;
Mutluluk uzaklarda, uğramıyor bizim sokağa..

Bir gün sordu biri;

Sustum!
ne kadar uğraşırsan uğraş yetmez artık gücün dilimden tek bir söz almaya,
alışmıştın sen o dilden sevgi dolu sözler duymaya,
uğraşma yar!
şimdi konuşursam hoş sözler olmaz duyacakların,
artık bu dudaklar mühürlendi anlayacağın..

Kaç mevsim geçti sen gideli
Kaç Eylül oldu gelmeyeli
O güzel gözlerini görmeyeli
Sevgilim demeyeli…
Sayamadım ki yokluğunda günleri
Hala kokluyorum kuruttuğum gülleri

Beklediğim bir depremdi zaten bu gidiş!
Alıp götürecekti yıllarca biriktirdiğim, emek verdiğim her sevgi zerresini!
Biliyordum, biliyordum böylesine can acıtacağını
Benim ki bile bile ladesti!
Kabullenmekti acıyı,
Benimsemekti yalnızlığı,

Yine gelmedin aşk…
Evet, düşmanım zamana artık!
Yürek ağrısına çare bulmuyor,
yokluğunda anladım ki zaman her yaraya merhem olmuyor..
Hissettiremedim hiçbir zaman sevgimin büyüklüğünü,
sonra sustu yüreğim.

Giden gittiği için mi değerlidir
Yoksa biz gidince mi anlarız değerini?
Gözler varlığında görmeyi bilmez de
Gönül göremeyince mi anlar gittiğini?

Yaş dökmekten bıkmaz insan o zaman

Gökyüzüne baktığım zamanlar
Mutlu kılardı beni parlayan yıldızlar
Artık sadece karanlık var
Yağmur yüklü tüm sevdalar
Hiçbir fırtınaya dayanabilecek değiller
Hiçbir zaman güneşi göremeyecekler