MELEKLER BAŞKA SEVER 7.BÖLÜM
Baş ucumda Ahmet, Eylül, annem, Enise vardı. Dilim varmıyordu o soruyu sormaya. 'Babam' diye bildim sadece 'babam'. Annem hemen basımı okşadı.
- Korkma kızım, baban yoğun bakımda, doktorlar iyileşecek diyorlar.
Gözümle görmeden inanamazdım. Eniseye 'nasıl oldu, anlat' dedim. Babamı parkta dolaştırmaya götürmüşler. Dönüşte caddeden geçerken bir minibüs babamın tekerlekli sandalyesine çarpmış. Enise sürüyormuş babamı. Babam çarpmanın etkisiyle sandalyesinden fırlamış. Eniseninde elinde yüzünde hafif sıyrıklar vardı. Enise anlattıkça ben ve Enise hıçkırıklara boğulduk. 'Hemen babamı görmeliyim' dedim. Ahmet:
- tamam canım sen bir sakinleş, serumun bitsin göreceksin babanı, dedi.
Elimi sımsıkı tutuyordu. Eylüle baktım. Gözlerimizle konuşuyorduk adeta Eylülle. Yine tutamadım kendimi. göz yaşlarına boğuldum. Eniseyle anneme 'siz babamla ilgilenin' dedim. Annemler çıkınca ben yine ağlamaya başladım. 'Babama birşey olmasın ne olur Allahım' diye yalvarıyordum. Ahmet saçlarımı okşuyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta