Melek ve Şeytan Şiiri - Nimet Öner

Bu sabah gözlerimi yeni bir güne açtığımdan bu yana;
Şeytan kapı aralığından beni gözledi,
Önce aklıma girmeyi denedi, sonra kanıma geçecekti...
Güneşle hasbıhale durup, kapatmıştım ona bakan penceremi.
Gün yitti, akşam bitti,
Kucak kucak sessizlik ve sensizlikle gece geldi.
El ayak çekilmişti yaşamdan,
Hüzün otağını kurdu hayatın merkezine,
Telaşlar, meddücezirler bitmişti,
Geçtim otağda-ki köşeme,bir şarkı çalındı kulağıma içli içli,
Şarkının tınısı yürek sızıma eşlik etti.
Uzaklarda bir yerde yağmur yağıyordu,
Rüzgar toprak kokusunu önüne katıp bana getirmişti...
Yazmak istedim,
Yazacak bir tek hasret vardı ve vazgeçtim...
Bakışlarım yere düştü bir anda...
Mazi beni bir kaç basamak aşağı çekince,şeytan tek hamleyle aklıma daldı,
Ellerinde seni getirmişti,
Bir bir döküldü gölgeler gecenin sahnesine lirik bir film gibi,
Oyuncular tanıdıktı;
Islak caddelerde sen ve ben,
Gün batımında sen ve ben,
Süphan'ın seyrinde,
Bir şarap kadehinde,
Bir kahve köpüğünde,
Kırmızı gül haresinde
Hasretin tablosunda,
Bir kavak yelinde,
Bir yol bitiminde,
Mutlu son yoktu biliyordum, yine de soluksuz izliyordum.
Uzaktan bir tren düdüğü böldü sessizliği,
Durdurdum treni; bir vagonuna geçmişi bıraktım, bir vagonuna geleceği,
Yanıma alıp an'ı, bir de seni,
Raylara yürüdüm.
Şeytan kulağıma ölümü fısıldamıştı; ''ölüme beş var'' demişti,
Saymaya başladım...
Gitmeliydim, yavaş yavaş yürüdüm,
Dördüncü basamakta, çıplak ayaklarım soğuk raylara değince
İrkildim
Sendeledim
Ve kendime geldim!
Belki sabah ellerinde bekleneni getirir.
Ya yarınlarında mutluluk varsa?
Ya özgürlük kuşun kanadından avluya düşse?
Nereden bileceksin, bekli de ''vuslata bir var'' dedi içimdeki çocuk.
Raylara arkamı dönüp,koşar adım hayata doğru yürüdüm,
Şeytan kaşlarını çatıp gitti,
Omzumdaki melek eğilip yüreğimi öptü!