Melek Olmuş Şiiri - Nazmiye Arslan

Mevsimlere dokunacak değil,sözlerim
En içten şarkıları anmak değil, niyetim
Lâl olmamışken daha sivri dilim
Elimden geleni yapmaktı, kaderim.

Kendini kaybedebilmekmiş belkide
Kaybetmekmiş en güzel mısraların dökülmesi
Dökülen mısraların olması için
İllâ ki kaybetmek gerekmiş.

Sana gözlerin daha açıkken söylemek isterdim
En derinlerden akan,
Şimdilerde içimde ok misali delen
'Seni özledim anne' diyebilmeyi.

Kelimeler yetişemiyor bazı şeyler
Kursağıma takılıyor, acı, tatlı sözler
Kalemimin ucunda bitiveriyor harfler
Sana kelimelerle de dokunamıyorum.

Şu mısaraları sana en yakın,
Bir o kadar da uzağında yazıyorum.
Dile getirmeyeceğim yazdıklarımı
Saçlarımı okşayarak başımda okuduğunu biliyorum.

İlk kelimelerimi duydun mu anne?
Biliyor musun ben hiç 'anne' dememişim
Çok üzgünüm yabancı geliyor dilime
Sen bana yavrum dedin mi hiç?

İlk amcamın çocuklarından duydum anne'yi
'Ne ola ki' dedim kendi kendime
Anne ne ki?
Ben hiç anlayamadım, okula başlayana kadar
İşte o zaman senin de yok olduğunu anladım.

Anne bir yoklukmuş meğer.
Benim annem melek olmuş baba.