Melek Anam Şiiri - Mehmet Çiçek

Yüreğimde yatar gözlerine susadığım bir melek.
Elimde, ona verdiğim çiçekleri, gözyaşımla suluyorum hala.
Unutamam! Nasıl unutabilirim ki meleğimi gözleri aynı ben iken.
Unutamam, çünkü! Beni büyütüp, bu yaşa bin bir zorlukla getirendi.
Anam, anam, anamdı benim…

Mısralara dökerek gideriyorum, kokusuna hasret kaldığım anamı.
Dizelerimde yaşatıyorum onu, sanki fani dünyada yaşıyormuşçasına…
Yazıyorum kitaplara benim için çektiği çileleri, ızdırapları…
Yaşlı gözlerimden yazılan bir roman oluyor, anamın kapalı gözlerinde…

Yıkık viranemde hep döktüğüm gözyaşı, tekrar yeşertti bana
Bir zamanlar Anamın hediyesi olan, sonrada kuruyan tek kardelenimi…
Keşke gözyaşımla tekrar yaşatabilseydim anamı, sarıp koklasaydım…
Dağ dağın kavuşması kadar zor bir dilekti yüreğimde büyüttüğüm istek.

Zaman akıyor ve ben zamanın akıbetinde sürüp yaşlanıyorum.
Anama dinmeyen hasretim, taştı ırmaklarda sel olup aktı yüreğimde.
Dinmedi hiç gözyaşım, birden bir ak düştü zor gören yaşlı gözlerime.
Tek dileğim vardı yıllarca hasretine dayanamadığım anama kavuşmaktı.

Anladım ki anasız olmuyor bu hayat çünkü tutunduğum tek daldı…
Kendimi yalnız hissettiğim anlarda çıkıverirdi o günlen gözleri karşıma.
O zaman ne yalnızlık kalırdı, ne hüzün ne de soğuk akan gözyaşları…
Çünkü anam yaraları saran acıları dindiren bir melekti.

Mısralarım burada son buluyor yavaş yavaş.
Ak düşen gözlerim kapanıyor sonsuzluğa.
Yılların getirdiği hasret son buluyor.
Ve ben kavuşuyorum, kokusuna hasret kaldığım anama…