Melek Şiiri - Tülay Bilgin

Gazabın yakıyor seni ve beni
Ateşten gömlek mi giydirdiler
Esen rüzgâr alevlendiriyor ateşini
Söndürmüyor ne sevgi ne ilgi, her şey bittimi?

Kuru odun gibi yanıyorsun,
Gözlerimin önünde
Çabalarım fayda vermez,
Kinin harlanan teninde

Ne zaman gazaptan yanan
Yüreğini Söndürecek gözyaşlarım,
Bir gün gözyaşlarım, bittiğinde
Yâda çaresizliğin, bittiği yerde!

Seni, sen varken yanımda özlüyorum
Yokluğun ateşten mil tan!
Varlığın ateşten hançer, kalbime
Yinede, sen kal benimle

Ateşten gömleği, bana da giydirdin
İki ateş nasıl yakıp ta kül etmesin?
Yak yak bu bedeni! Külleri senin
Külleri yeniden, yakıp geçtin

Bir gün bu kor ateş, olur gül bahçesi
Sevgi gülleri açar, cennette belki
Bir çift kanatla uçarım göğe ebedi
Esen meltem hatırlatsın beni!