Melek Şiiri - Meral Yağcıoğlu

Yeğenimle yazdığımız çocuklar için şiir tadında öykü

Melek

gece yarısını geçmek üzereydi
sabaha birkaç saat vardı
bayram yeri gibi coşkuluydu gece
yıldızlar dans ediyordu
dolunaysa orkestra şefi
ulaşıyordu nağmeleri en ücraya
güzellikleri hissedemeyen bir çift vardı

tartışmışlardı hiç yoktan
ve neredeyse bitireceklerdi
noktayı koyup aşklarına
düşündüler, yürekten istediler
deneyeceklerdi bir daha
o kadar içtendi ki arzuları
semada bir melek duydu yakarışlarını
tüy hafifliğinde ki kanatlarını çırparak
indi dost melek yeryüzüne
şenlik vardı ve kaçırmamalıydı şenliği
yardım isteyen sevgililere
tam bu saatte yardım edebilirdi
arandı görev aşkıyla sevdalıları
bulmuştu işte karşısında
ağlaşıyordu ikisi çaresiz
ne yapacaklarını bilmeden
uğraşıyorlardı çözmek için sorunlarını
için için ağlıyordu kız, bu şekilde bitmemeliydi
delikanlıysa saçını okşuyordu gözleri nemli
sihirli değneğiyle uzandı
tek bir hamlede çözmek için kör düğümü
ne olduğunu anlayamadı
birden bire şimşek çaktı
gök gürledi ortalık karıştı bir birine
kara bulutlar örttü geceyi
orkestra sustu bir fırtına koptu
göz gözü görmüyordu
tökezleyen dost melek yere düştü
saf ipek kostümü lekelenmişti
utanılacak bir leke değildi ama
işe yaramazdı sihirli değneği
gölgelenmişti ışıltısı
lekesiz olmalıydı hem yüreği hem de kostümü
istese de yardım edemezdi sevgililere
sadece kendileri yardım edebilirlerdi
seven gönülleri bir olmalıydı
bir daha düşünüp,tartışmadan
konuşarak halletmeliydiler küçük sorunlarını
devam etmeliydiler aşklarına
ancak öğüt verebilirdi
“sevin birbirinizi,saygı duyun önce kendinize
sevgi altın anahtarınız olsun”
öğüdünü dinleyeceklerinden emin
kırık kanatlarını çırparak
geldiği gibi yükseldi melek
bırakarak baş başa iki sevgiliyi 19/10/2003