Hiç melek görmemiştim daha önce.
Anlatırlardı, masal der gülüp geçerdim.
Güven tuzakdı.
İnsanlık uzak, sevgi yasak.
Ben hiç melek görmemiştim;
Beyaz kanatlarıyla uçardı onlar cennet bahçelerinde.
İnsanlardan uzak durur, görünmezlerdi.
Öyle söylerdi anlatılan hikayelerde.
Ben hiç melek görmemiştim.
Kimse söylemedi görünebiilen olanlarını.
Kimse tarif etmedi anlatmadı zaman zaman aramızda olanları.
Sağol bana göründüğün için MELEK...
Sağol yanağımda bir gamze olduğunu hatırlattığın için, melek.
Arada sırada da olsa hep görün bana MELEK...
Kayıt Tarihi : 21.12.2012 15:46:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Canan Özanaç](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/12/21/melek-144.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!