Melda Şiiri - Mehmet Koç

Yağmur yürekli
hoyrat sen.
Gecenin karanlığının
günü sarması
gibi sardın
tüm benliğimi!
Martıların uçuşması
gibi gecelerde,
gizbe köşelere
senle uçuştu
tüm vurdumduymaz
hissiyatlarım.
Hissisizim ben şimdi...
Yüreğimin en silik
en unutulmuş köşesine
sindiler.
Ve sen doldun
kan yerine yüreğime
damarlarıma, bedenime
şimdi ben, ben değilim,
SEN'im!
Güllerimi gidişinle
tek tek acımaksızın
hüzünlerimde idam ettim.
Zamansız gidiverdin.
Hatırlıyor musun?
Geleceğin ümidiyle
yarının ipini çekerken;
sen bilmediğim
bir yerde,
bilmediğim şekilde
beni terketme
kararını almıştın.
Ve bir mesaj kadar
kısa sürdü
vedalaşmamız.
'Artık ben yokum! '
Evet, yoksun.
Benim olduğum gibi
yok oldun.
Ağlamadım, sızlamadım
gidişine.
Çünki hiç bir 'gün'
ağlamaz gecenin
gidişine.
Belki kamer'i ve
ılık ışığına
Ama asla
üzülmez geceye.