Melankolik Haller Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Zamanın dilime taktığı kelepçelerle yazıyorum,
Susan dilime inat, avaz avaz konuşturuyorum kalemimi.
Ben diyorum, ne ara yaşadım bu boş ve acılarla dolu hayatı?

Yaş almanın takvim yapraklarından ibaret olmadığını anladığım gün,
Devrildi üzerime gerçeklerin buzdan heykelleri,
Tuzla buz oldu yarınlar.
Şimdi çeketini kokmasın diye naftalinleyen eller benim.
Yüreğime bile itiraf edemezken geçmişin açtığı yaraların izlerini,
Kime, neyi anlatayım?
Sussam, insanlar beni anlar mı?
Gerçi konuştuklarımdan ne anladılar ki?

Araftayım,
Var ile yok arasında,
Cennet ile cehennemin birleştiği o yerdeyim.
Burada her şey o kadar şeffaf ki...
Camdan kalpler,
Camdan insanlar,
Yemyeşil bir dünya.
Tek kirli kalp galiba benim,
Desem de, kalbim yok yerinde,
Kalpsiz kalmışım meğer.
Rüya desem değil,
Gerçek desem değil...
Beni terk ettiğin o gündeyim.
Köşeye sinip ağlayan iki belikli kız,
Gözleri aynı ben,
Burnu aynı ben.

Nefes almalıyım.
Burada da yoksun ya, bari rüyalarıma gelseydin...
Uyumam gerek, melankolik hallerdeyim.
Uyanınca o salak saçma, anlamsız hayatıma yeniden döneceğim.
Hem belki uyandığımda sen de beni terk etmemiş olursun.
Bir, iki, üç...
Ve uyandım.
Hiçbir şey değişmedi.
Yoksa ben beni orada mı kaybettim?
Kendimi kaybettim.
Hükümsüzdür.
11.10.2024 12:54