Melankoli Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Melankoli fırtınalarında meçhule doğru yol alırken
Yüreğim yalnızlık uçurumuna sessizce kayıyordu
Ve ben hayatta kendini kaybetmiş
Ruhsuzlaşmış ruhunu arayan biriydim aslında...

Timsah gözyaşları döker gibi ağlama
Beni vuran sendin unutma
Yılanın dişleri gibi, gözlerini geçirdin ruhuma
Zehri kalbimde, etkisi ruhumda...

İsterdim ki
Güller açsın yüzünde
Hilaller olsun yüzünde gamze gamze
Mehtap kıskansın seni
Bir tek ben doldurayım rüyalarını....

Olmuyor işte, ne yapayım ki sensiz olmuyor
Olmuyor ama, ya sen
Mayan çamur senin
Sen çamur yapsan kaç yazar
Sevgi, vefa senin neyine
Sen insan kılığına girmiş yılansın
Anlamadın ya beni
Anlayamadın ya beni...

Neler yapmadım uğruna
Gölgen oldum yollarda
Heykel oldum aylarca kapında
Öylesine muhtaçtım ki bir kez olsun gülümsemene
Sense yüreğimden vurdun ihanetinle...

İnsanoğlu, hayallerinin gittiği yere kadar yaşarmış
Hayaller, bir hedef bir amaçmış
Öyleyse ben yaşamıyorum
Benim hayallerimde, amaçlarımda sen varsın
Oysa sen ruhunla, benden çok ama çok uzaklardasın...

Biliyor musun, ulaşabildiğim her sevgili
Gerçek leyla olmaktan uzak bana
Benim sevdama, benim leylama ulaşılmaz
Ulaşılsaydı sevda anlamını kaybederdi...

İşte halim
Kalbimin dinmeyen yaraları
Beynimin bitmeyen sancılarıyla birleşince
Bunlara birde ruhumun yalnızlığı eklenince
İşte sana patlamaya hazır bir bomba
Pimini çekmek için bir kıvılcım yeter...

©