Melani: Suret Şiiri - Mustafa Yalçin

I.
Melani dönüyor
İnsan ömrü kadar uzun gecede.
Kendi ağacına astığı son dileği
Yaşlı bir kadının ellerinde kaybediyor.
Sonra arıyor
Ve hatırlıyor
Çocukken ellerinin yandığı günde
İşaretleri belirmiş
Kayıpların kapısından geçmenin kehaneti.
Hangi kadın tutmuşsa avucunda
Kaybetmeye meyletmiş
Kendi köklerinde.

Neden ihtiyacımız olduğunda
Kelimeler dilimizden kayıp gider
Diyor.
Tekrarını
Tanrıların göksel tahtından
Kötülüğün üşümelerinin
İyiliğin bedene işlediği sıcaklığı
Antiokhos'un ruhundan izlemek
Mümkün değil mi?
Melani duruyor
Yılanın gözü altında
Aldırış etmeden
Hareketsiz.
İsimler
İsimler
Hangi yıldıza
Hangisini yazmıştı
Hatırlamak için.
Oysa
Hatırlamadıkları
Ait değildir insana.

 
II.
Bana onu getiren gece
Uzun değildi.
Başka bir gündönümü
Bileklerimden göç başladı.
Hiçbiri mahzun değildi
Ülkelerini terk ederken
O anda unuttular
Arkasından
Göklerine baktıkları pencereleri,
Yağmurun süzüldüğü
Güzelleştirmek için ülkelerini
Büyüttükleri ceviz ağaçlarını,
Elleri bahanelerle huzursuz eden kokuları…

 
III.
Birbiri üstüne konulan taşlar
Kendi gölgesini geçince
Ne kadar gitse
Uzak değildir ülkesinden
Göç eden.
Melani döner durur.
Yılanın gözü altında
Kaybetmek
Bulmak kadar yakın.

Ellerine iki çakıl taşı alıyor
Göğsünden çıkarıp.
Biri beyaz
Diğeri
Neye tutsa o renge bulanan.
Önceleri
Bir suret olduğunu anlıyor
Beyaz taştan
Kendisinin.
Yılanın derisinden ayrılışını gördü
Neye tutsa o renge bulanan taştan.
Artık o suretin kadını değildir.
Ve hatırlıyor
Çocukken ellerinin yandığı günde
Saçlarını son defa aynaya devrederken
Ruhunu bana verdiğini
Melani olarak.

21.12.2014