Melal Divanında Bir Ömür

Bilmişim zahir dünyanın hâlini
Görmüşüm zalimin nice zulmünü
Ben neyleyim gayrı çokça kalmayı
Bu toprak alsa usandırmaz beni

Ölüm dediğin bir tas bir beyaz bez
Kapanır mazi alınır son nefes
Girdiğim alçak tavan bir dar kafes
Bu yorgun bedenim incitmez beni

Yollar düşer elbet külfet hanına
Sükût hırkasını asarım cana
Bir nefeslik borcum ulaşır hakka
Bu üryan gönlüm utandırmaz beni

Dar zamanda kalmış gençlik gidiyor
Hak kaleminde ömür yazılıyor
Mürekkebin esbabı arz oluyor
Bu fecaatim uyandırmaz beni.