Mektuplar 2 Şiiri - Tayfun Karakaş

…ve şimdi bana, beraber yürüdüğümüz şehrin sokaklarını tek başına gezdiğini söylüyorsun. İlk oturduğumuz kafeyi, ilk yemeği, otobüs beklediğimiz durağı ve diğerlerini yanında ben olmadan gezdiğini söylüyorsun. Boş geliyor değil mi şehir… Daha soğuk geliyor ve hatırladığın her yerde bir ben beliriyor değil mi? Her yerde bir ben… Yine de yanında yok oluşum üzüyor belki; üzer tabii…
O şehirde günler, haftalar, aylar ve ne acı ki yıllarca yaşadım sensizliği, boş sokakları, renksiz ağaçları… Hep geçmediğimiz, yürümediğimiz yolları kullanmak zorunda kaldım ama her kesişen sokak başında yine sen vardın. Anlayamayabilirsin; ben, benim şehrime senden sonra yabancı kaldım.
Şimdi gittiğimi sanıyor herkes, bilmiyorlar yıkılmış, yakılmış virane edilmiş bir şehri son terk edenin ben olduğumu… Onlar şehri yaşıyor sanıyorlar, ben yıkıldığının şahidiyim aslında. Şehri terk etmekle bitmiyor her şey fotoğraflar ve anılar da ardından geliyor ve bir hüzün akşamında nasılsa elinde beliriyor anılar, çay ve sigarada kâr etmiyor yangınına… Her şey canlanıyor sanki dünmüş gibi… Uzatsan elini tutacakmış, arasan konuşacakmış gibi geliyor. Elin uzanıyor telefona ve bir sigara daha yakıyorsun karanlığa… Unuttuğunu sandığın anda anlıyorsun hapsedilmiş bir mahkûmun azli gibi büyün detaylarıyla sarıyor sarmalıyor her yeri hatıralar; gülüyorsun, susuyorsun, özlüyorsun, ağlıyor hatta küfrediyorsun ama… Her şey aradan zaman geçmemiş gibi canlanıyor ellerinin arasında… Tutulmuyor, atılmıyor ve acıtıyor nasılsa…
En iyisi hepsini yırtmak fotoğrafların… Önce benli kısımları yırtıp atıyorsun sonra senli kısımlar yalnız kalıyor fotoğrafta… Yırtık olsa da kalanı zihnin tamamlıyor, olmuyor; kalanları da yırtıyorsun… İşte o zaman her şey çok daha zorlaşıyor, bütün hatıralar zemini kaplıyor o daha da bir koyuyor. Yırtık resimlere kıyamazsan eğer muhafazası daha zor oluyor.
Hâsılı kelam bazı şeyler yaşanmış hatıraları okumakla ya da edinilmiş tecrübeleri uygulamakla olmuyor.
Herkes kendi sevdasını yaşadığı gibi kendi acısıyla da baş etmeyi öğreniyor…
Ya da…