Mektuplar (2) - Şiiri - Leyla Gül Varoglu

Yine aynı şarkı dilimde ''Güz gülleri gibiyim hiç bahar yaşamadım ya sevmeyi bilmedim ya sevince geç kaldım.''sanki beni anlatıyor bu şarkı benim sana geç kalmamı..ben sana bir kaç gün,ay,yıl değil bir ömür geç kalmışım sevdiğim...

Güçlü göründüğüme bakma..Aslında o kadar ürkek ve de savunmasızım ki,saklamaya çalışıyorum zayıf yanlarımı...Var olan gerçeklerle kördüğüm olan düşlerin sancısı sararken yüreğimi yine mektuplar yazıyorum sana, cevaplamanı istemediğim,beklemediğim sadece okumanı istediğim mektuplar..

Senden önce duru sakin bir hayatım vardı oysa.. Benim olmayan bir hayatım..Yalnızdım uçurumların kıyısında..Hayatın renkleri ise benim için siyah, beyaz ve de griden ibaretti...Başkalarının sevinçleri sevincim,kederleri kederimdi..Çevremdekilerin mutluluğuydu benim mutluluğum..Ben yoktum..Bildiğim ama,uygulayamadığım iki şey vardı..BEN ve HAYIR..bir kaç defa çevremden bu kadar iyi olmak zorunda değilsin. Ben ve hayır diye iki kelime var, öğren artık biraz da kendin için birşeyler yap, kendine yaşa, diye eleştiride almama rağmen kendim için yaşamayı öğrenemedim hala. Ama beni seni sevince öğrendim..Ben varmışım gerçekten..Hayırı ise hala öğrenemedim..

Seni sevmek! ! !

Öyle büyülü bir andı ki seni ilk görüşüm bir ışık yansımıştı yüreğime hayallerin gerçeklesmesi gibi adını koyamamıştım uzun süre hissettiklerimin.Kapımı her an çalacak beklenen biriymişsin gibi, yüreğimin kapılarını sonuna kadar açıvermiştim sana.Ne kendimi tanıyabiliyordum,nede hissettiklerimi isimlendirebiliyordum..

Aşk meçhul bilinmezdi bende..inanmadığım bir meçhul..hissettiklerim yalansa diye korkuyorum gerçekse diye düşününce daha çok korkuyordum.. yok diyordum aşk diye bir şey yok..tanımadığın bilmediğin bir kaç kere gördüğüm birine aşıkmı olunur.aylar geçiyordu ama yüreğimin sesi susmuyordu..seni sevdiğimi kendime itiraf etmemde kolay olmadı..sevgimin büyüklüğü cesaretim oldu.deli cesareti say istersen ama ben hoş geldin sevdam demiştim artık hazan dolu yüreğimele..Sabır imbiklerinde bekletip damıtılmaya başlanmıştı sevda...

Gözlerim gözlerine baktığında hislerim yansıyordu bir ayna misali yüzüme. Bana bakanlar baştan başa senimi görüyorlardı acaba? Ölesiye tedirgindim.Sana kendimi ifade edememekten yanlış anlaşılmaktan korkuyorum..Korkuyorum evet; İncitilmekten korkuyorum.Korkularıma rağmen, sevgimin verdiği deli cesaretiyle bir gün arayıp sonbahar yağmurları gibi,döktüm yüreğimi sana..Beni duymadığını hissediyor yinede vazgeçemiyordum sana seslenmekten..Sen duymuyor, konuşmuyor,susuyordun,ama içimde ki sen,sana rağmen konuşuyordu benimle..

Ne kadar uzak olsanda bir o kadar da yakındın bana. sen gidiyordun kalan ben olmuyordum artık.. Biz oluyorduk..giderken seni bende bırakmıştın bilmem farkındamıydın.. Kendinden vazgeçebilirmi ki insan. Vazgeçmek unutmak istediğim çok zamanlar oldu olmasına ama günü birlik değildi ki sevgim ben vazgeçmek istesem de sevgim engel oluyordu bana..Unutmadım değil unuttuğum çok anlar oldu..Ama seni değil kendimi unutuyordum her seferinde...Yara alacağını bildiği halde yaralanıp kanadığı halde hiç söz dinlemedi..Adını dua koymuş,,Gül güzeli seçmişti seni yüreğim..

Pişmanmısın diye soracak olursan, seni sevmekten hiç pişman olmadım.sevdiğim...