Mektup Şiiri - Sefa Kara

Gece iki onbeş
Önümde beyaz defter elimde kara kalem
Sana bir mektup yazıyorum yeniden
Yazdıkça yazamaz olurum
Yetmez sayfalar tükenir tükenmez kalem
Seni nereye anlatacağımı bi türlü bilemem
Beyaz kağıda seni anlatmak akıl karı değil

Bilirsin ki beynimin içinde yaşar bir deli
Seni deli gibi sevmesem neye yarar ki bu fani
Yazıp yazıp sildiğim cümleler
Parçaladığım sayfalardı aşkımızın şahidi
Bir mektup göndereceksem eğer sana
Her kelimesi özenle seçilmeliydi
Dökülüyor dizelere durmaz kalbimde anılar
Bana ilk gelişin aklımın ucuna gelir
Tebessüme boğulurum o an
Gözlerim kendini ele verir
Uzaklardan bir türkü koparabilsem sana
Gözyaşların inerdi yanaklarından
Mutluluk gözyaşı neymiş öğrenirdim
Bilirsin ben mutlu olmayı beceremem
Biraz hüzünlü bakar gözlerim
Biraz da arabesk kişiliğim

Bir inci tanesi getirebilsem sana
Karanlık korku kokan okyanuslardan
Sana olan sevgimi anlatmaya yeterli değil
Kırmızı bir salıncak kursam sana
Sarı saçların dalgalanır dans eder rüzgarlarla

Yine seni yazıyorum bembeyaz kağıda
Seni yazdıkça gözyaşlarına boğulur satırlar
Kıskanır seni kara kalem
Adını sayıklayıp durur tüm kelimeler
Güzelliğine bin roman yazarım gerekirse
Bin kütüphane de yazsam
Yetmez seni anlatmaya yine de yetmez

Bir insan bir insana bin anlam yükleyebilir mi
Senin anlamın ben de çok derin
Bazen bir annesin sana sarılınca
Bir çocuk olursun sen kahkahalar atınca
Görülmemiş ki eşin benzerin
Sen cennetten koparılmış en güzel çiçeksin
Sensin Tanrıdan bana verilen en güzel hediye
Sensin benim ciğerlerimde dolaşan oksijen
Senden alır ilhamını dolunay
Bil ki gökyüzünü ısıtıyor gülüşlerin