Mektup Şiiri - Özgün Enver Bulut

rüzgar ve yağmur diyor ki
insanın kaybolduğu bir uçurumdur bu kent
ve sarhoş masalarından arta kalan para üstüdür artık aşk.
sahte sözcükler kadar çarpar kalbin duygusuz gecelerde
yalandır sana bakan gözlerdeki cılız ışıltı
yalandır dudakların zehir kokan kırmızısı

ah uykusuz gecelerim
yeryüzünün soluksuz kalmış bütün topraklarında yanan kalbim

geçmiş zaman kavimlerinde arama ihaneti
seni ölüme yaklaştıracak herşey biraz ihanettir
herkezin seni konuştuğu ve sana taptığı günleri düşün
düşün gücünün altında sinen ve büyülenenleri
''kardeşlerim, yarenlerim, dostlarım, yoldaşlarım, sevgililerim''

beni anlamaya çalışanlar ve anlamayanlar
ucuz bir masal değil yaşanılanlar ellerimi tutun yeter

ellerimi tutun yeter. rüzgar bunu diyor
sarılın ona diyor yağmur
tapmak ve küçümsemek iktidarın iki rengidir
oysa bilgelerin dudaklarından dökülen sadece öğüttür
övgülerse biraz öfkedir ve yürek aldatır

bir mektuba başlar gibi bakmak istiyorum sana
sözün büyüsüyle sallanan saçların kapasın yüzümü
bırak biraz da böyle sızlasın vicdanım
derinde ipe dizilmiş yaralarım tümden değil
bu gerçek, esmer ve dile ait
kırılgan ilişkiler sırtımda yük
işte bu anlarda bırak her yerimi şiir sarsın
işte bu anlarda bırak yalnızlık üstümü örtsün

geceye gömdüm bakışların anlamını
say ki konacak bir dalım yok
say ki sokaklara düşmüş bir gölgeyim
hakkım olmayan kötülükler sarsıyor yüreğimi
ve nedensizce yalan söylüyor tanıdığım insanlar

şimdi ben acıyan ve örselenen bir adamım
hayatın önünde itiraf ediyorum
anlamak temiz kalmak kadar başlangıçtır