Mektup Şiiri - Cemile Aydın Özbay

Canım,aşkım
Demek istiyor sana dilim
Ellerim ise
Vefasızım,zamansızım
Bu satırları yazarken
İçimde derin bir hüzün
Ve gözlerimde
Günlerdir akamayan bir yaşın
Buğulu sızısı var
Bir gün,bir an görse seni
Dökülüverecek damla damla.
Yoksun hiçbirşeyin tadı yok
Gözyaşlarımın adı
Tuztanem benim,
An denilen zamanlar birikti
Günler oldu şimdi
Belki aylar,yıllar olacak
Ki sensizliği vurmakta
Geçen ve geçecek her dakika..

Biliyordum imkansızdın
Mucize koydum bu yüzden adını
Kaç insana bahşedilmiştir ki
Onca uzaklığa rağmen
Bir insanı can gibi canında hissedebilmek
Ve bir gün kavuşmanın
Küçücük umudu ile
İçinde dev bir sevda büyütebilmek
kaç insan tatmıştır ki
ve kim bilebilir ki
siyah görünen bu gözlerimin
zeytin yeşiliyle baktığını evrene
gittin sanıyorsun sen bile..
gezdiğim her yerde
dokunduğum her şeyde
yaptığım her işde
o kadar çok sen var ki
nasıl her yerde olabiliyorsun
güzel olan her şeyi
sana adıyorum sanki
ki paylaşamamak canımı yakıyor.
Ve düşünüyorum
Şimdi sen bir el mi oldun
Hiç tanımamış gibi..
Adının geçtiği her cümle
İçimi kör bir bıçak gibi delerken
Bir yabancımısın uzak şehirlerde..
Her gece kapımdayken silüetin
Bütün eşyalar aşinayken varlığına
Geldiğinde nereye oturacağını
Nerede uzanacağını
Hayal etmişken bu evin her köşesi
Masamda duran kadeh hala
Dudaklarına dokunmayı beklerken
Birlikte yürüyeceğimiz yollar
Öylece dururken yerinde
Ve geceler..ah o geceler..
Yokluğunla katran karasına dönerken
Güzel günleri anımsayıp
Loş uykulara daldığım
Her gece sen doluyken
Nereye gittiğini sanıyorsun ki..
Ben bu kadar sen olmuşken
Bir var,bir yok olmuşsun ne fark eder
Seni yar diye sevmiş
Ömrüme katmışım
Sen beni sevsen,sevmesen
Unutsan….
Hatta unuttuysan ne fark eder…
19/09/07